Свеќата треба да нѐ потсети како треба да ги просветлиме нашите умови со светлината на Христовата вистина, да ги загрееме нашите души со божествена љубов и да ги ослободиме нашите животи од природна и грешна темнина.
Обично, кога се слави празникот на крштевањето, се купува свеќа од 50-60 см. Се става во свеќник кој е специјално украсен, без разлика дали е со панделки или икона на светец и се поставува среде празнична маса каде што ќе се служи ручекот или вечерата. Треба да се согори на денот на славата, пред да го исечеме колачот.
Вообичаено е некој да ја запали денот на прославата, точно на пладне, и свеќата никогаш не треба да се остава сама да гори во собата. Домаќинот се прекрстува однапред, се моли и ја бакнува, а потоа ја пали. Со овој бакнеж ја изразуваме нашата почит и љубов кон светецот и самиот чин на крштевање или тековниот празник.
На денот на прославата, свеќата гори цел ден, додека не изгори до неколку сантиметри од свеќникот, не се допира и се гаси на следниот начин. Главата на семејството и домаќинот на гозбата прво се прекрстува, се зема чаша вино и една лажичка се истура во фитилот од свеќата за полека да се изгасне. Постои и друг начин-домаќинот да ја земе кората од славеничкиот колач, да го потопи во вино и да го изгасне фитилот со неа, а потоа таа кора ја чува со тоа парче свеќа на место во домот каде што ќе стои до следната година.
„Овој остаток од свеќата за прослава можете да го искористите кога свештеникот ќе дојде да ја освети водата и домот пред Велигден и кога семејството се моли. Пожелно е таа свеќа целосно да се искористи до следната прослава, но во случај да остане, тогаш правило е да ја однесеме во црква и да ја запалиме пред литургија“, кажа во една пригода свештеник од Православната црква.
Постојат верувања уште од античко време дека одредени прилики во куќата може да се протолкуваат со изгасната славска свеќа-ако чадот се крева директно, тоа е добар знак, а ако е накриво, може да се очекува болест во куќата или кај добитокот.