Една наставничка одлучила да го сподели своето искуство со информирање на учениците (родителите треба да размислуват и за тоа) зошто малтретирањето (понижување, насилство, навреди) е лошо..
Еднаш пред почетокот на часот, влегов во продавницата и купив 2 јаболки. Тие беа скоро исти: иста боја, приближно иста големина.. На самиот почеток на училишниот час, ги прашав децата: „Која е разликата помеѓу овие јаболка?“ Тие не рекоа ништо, бидејќи навистина немаше голема разлика помеѓу плодовите. Тогаш зедов едно од јаболките и, свртувајќи се кон него, му се обратив: „Не ме сакаш! Вие сте непријатно јаболко!“ После тоа, го фрлив овошјето на земја. Студентите ме погледнаа како да сум луда.
Потоа го подадов јаболкото на еден од нив и му реков: „Пронајдете нешто во него што не ви се допаѓа и, исто така, фрлете го на земја“. Студентот послушно го исполнил барањето. После тоа, побарав да го пренесе јаболкото и на другите. Морам да кажам дека децата лесно наоѓаа некои недостатоци на јаболкото: „Не ми се допаѓа опашката! Имате непријатна кожа! Да, во вас има само црви!“ – велеа тие секојпат кога го фрлаа јаболкото на земја.
Кога овошјето го вратија пак кај мене, уште еднаш прашав дали децата видоа некаква разлика помеѓу ова јаболко и другото што остана на мојата маса цело ова време. Децата повторно беа збунети, бидејќи, и покрај фактот што сите го фрлавме јаболкото на подот, тоа не доби сериозно надворешно оштетување и изгледаше скоро исто како и другото на масата.
Потоа ги исеков и двете јаболки. Онаа што лежеше на масата беше снежно-бело внатре, многу им се допадна на сите. Децата се согласија дека би сакале да го јадат. Но, другото се покажа дека е кафеаво внатре, покриено со „модринки“. Никој не сакаше да го јаде. Реков: „Момци, но ние го направивме вакво! Ова е наша вина!“
На часот владееше смртна тишина. После една минута, продолжив: „Исто е и со луѓето. Кога ги навредуваме или ги нарекуваме секакви. Однадвор, ова практично не влијае на нив, но ние им нанесуваме огромен број внатрешни рани!“
Никогаш ништо не стигнало до моите деца толку брзо. Секој почна да ги споделува своите животни искуства, колку е непријатно за нив да се навредуваат. Сите плачевме за возврат, а потоа се смеевме заедно. Кога заврши лекцијата, децата почнаа да ме гушкаат мене и едни со други. Одлично е што моите напори не беа залудно потрошени!
