Следната вистинска приказна не е само приказна за изгубени пари и пронајдени автомобили, туку за постоењето на некоја виша сила, која има свои моќи и голем удел во нашите животи.
Приказната што ќе ви ја раскажам можеби звучи неверојатно, но е вистинита. Тоа беше на почетокот на декември 2007 година. Бев многу загрижен за секојдневните грижи и особено за одредени семејни работи. Си помислив, тоа е животот. Но, утро ми се чинеше дека се’ е готово!
Старите долгови многу ми пречеа. На работа ми одобрија заем од 20 илјади евра од фондот за заедничка помош за да можам да се раздолжам со банката. Конфискацијата на имот беше отпочната и бев депресивен затоа што таа куќа беше плод на нашата напорна работа.
Таму ги поминувавме одморите со децата секое лето. Не сакав да ја изгубам викендицата во никој случај, иако нашата финансиска состојба беше тешка, единственото нешто на што можеше да сметаме е платата.
Затоа бев принуден да земам заем на работа, под услов да ми одземаат 250 евра месечно од мојата плата. Веднаш штом парите легнаа, на чичко ми му платив 6.000 евра, а тој сумата ја уплати во банка како гаранција за да се одложи конфискацијата. Имав намера да ги ставам преостанатите пари на банкарска сметка. Немав број со жиро-сметка со мене, па морав да направам телефонски повик и да ги добијам тие информации.
Додека го правев сето ова, банката се затвори. Одлучив да ги оставам парите и документите во автомобилот, во преградата на возачката врата. Секако требаше да одам во банка рано наутро. Никогаш не сум изгубил ништо од автомобилот. Ги ставив сите пари во плик. Во такви коверти, тие ми ги ставаа парите за сметководство при работа кога ни ја исплаќаа платата. Така, ковертите се собираа и ги користев за разни намени. Веројатно ве вознемирувам со сите овие детали, но како што напредува приказната, ќе разберете зошто го направив тоа.
Утрото се подготвив да ги однесам парите во банка. Обично го паркирам автомобилот околу куќата, но некој ми го зел местото минатата вечер, па го оставив малку подалеку. Стигнувам до паркингот, колата ми ја нема. Нозете ми се пресекоа. Неверојатно! На само неколку метри од куќата. Никогаш не сум слушнал дека некој украл автомобил во нашето тивко соседство. Бев блиску до нервен слом.
Како ќе одам на работа сега, како ќе го носам син ми секое утро на училиште? Немам пари за да купам нов автомобил, а имав оставено 14 илјади евра во украдениот автомобил!! Мојот ум не можеше да го разбере сето тоа!
Ја губам куќата затоа што не ги ставив парите на сметката. Немам автомобил, немам пари. Покрај тоа, ќе ми одзимаат по 250 евра од плата сè додека не го вратам заемот. Што да правам?
Ја повикав полицијата. „Што да ти кажам“, ми рече полицаецот. „Секој ден има по околу 100 кражби на автомобили во Атина. Ние ќе ги пренесеме вашите податоци и ако се најде автомобилот значи дека имате многу среќа. Одете во полициската станица и дадете изјава“.
Ми се стемни! Дојдов дома и почнав да размислувам за сè што се случи. Како се случи тоа, зошто? Почнав да плачам. Зошто Бог ми испрати такво искушение? Тогаш се присетив на еден долг разговор со постар човек.
„Не плачи. Бог секогаш ни праќа искушенија со некоја цел. Тој е наш Татко и ги сака своите деца. Тој само добро ни посакува! Ние треба да му веруваме. Нему треба да му веруваме. Не плачи, тоа е грев. Со ова, ќе му покажете дека не му верувате.. Молете се и оставете сè да биде според Неговата волја!“, ми рече.
Јас сум обичен лаик. Секако, барам и духовни патеки, но мојата верба е мала. Сеќавајќи се на зборовите на старецот, се обидов да гледам на настаните со различни очи. Зошто се случува сето ова? Зашто Бог ни праќа искушенија?
Ова не траеше долго, повторно бев очаен. И повторно помислив на зборовите на старецот. Одеднаш се сетив: тој ми даде една молитва и ми порача да ја читам и во тага и во радост. Каде ја ставив? Оттогаш поминаа повеќе од осум години. Сепак, некако ја најдов и ја прочитав повеќепати. Тоа беше молитва на општинските старешини..
„Господи, дозволи ми да издржам со мир во умот за сè што носи денот пред мене. Дозволи ми да се дадам целосно на Твојата волја. Во секој час од овој ден, води ме и поддржувај ме. Без оглед каква вест ќе слушнам во текот на денот, научи ме да ја примам со мирна душа и со цврсто убедување дека сè е волјата Твоја. Води ги сите мои зборови и дела, мисли и чувства. БОЖЕ, дај ми сила да ги издржам грижите од денот што претстои и сите настани што ме чекаат. Научи ме да се молам, да верувам, да се надевам, страдам, простувам и сакам. Амин!“.
Повторно се јавив во полициската станица. Ништо ново. Беше пладне. Децата се вратија од училиште. Им кажав за секој детал и тие се вознемирија. Но, јас полека почнав да мислам дека животот треба да се прифати како што е. Јас ќе се потпрам на Бога. Но, тоа беше присилно, затоа што немаше ништо друго што можам да направам. Сепак, разговорот со старецот ми остана во глава.. Сè се случува со причина.. Ништо не се случува залудно..
Околу 11:30 часот по полноќ, телефонот заѕвони неочекувано. „Вие имате ваков и ваков бел автомобил од оваа марка и со тие таблички?“, ме прашаа. Срцето ќе ми експлодираше. „Да, јас сум. Што се случи?“, прашав.
„Тука има двајца кои се возеле во вашиот автомобил. Ние ги запревме за проверка и ги најдовме возачката дозвола и документите. Дојдете веднаш.“
„Господине“, ми се обрати полицаецот. „Што имате во вашиот автомобил, освен документите?“.
„Пари“.
„Колку?’“
„14 илјади евра“.
„Како можете да оставите толку многу пари во автомобилот?“
Извадија плик од фиоката.
„Преброј“.
Само што не се онесвестив. Па можно ли е нешто такво? Почнав да бројам. Сите пари беа на место, сè до последното евро.
Тогаш полицаецот ги праша младите: „Вие не ги видовте, нели?“.
„Не“, одговори едниот од нив.
„Односно, го најдовме пликот и не го отворивме“.
„Зошто?“, го праша полицаецот.
„Кога го пребарувавме автомобилот, најдовме дозвола и документи. Исто така, најдовме ист плик што содржи парче сув леб од црквата“.
„Нафора, будало“, промрморе неговиот пријател.
„Да, нафора. Потоа пронајдовме идентичен плик на вратата од страната на возачот. Мислевме дека и во него има нафора. Претпоставивме дека сопственикот е верник и не го ни отворивме“.
Сите останаа без зборови. Полицајците беа воодушевени. Никој не рече ни збор. По некое време, дојдоа родителите на момчињата, многу добри луѓе. Ја повлеков изјавата и отидов дома. Децата не можеа да веруваат дека автомобилот и парите се пронајдени.
Најчудното е што не се сетив како нафората стигнала таму. Ретко ја отворам фиоката. Најверојатно, пликот бил таму од летото. Понекогаш ги посетувам светите места. Но, зошто беше нафората во пликот? Не можам да се сетам!
Она што е важно е што овој настан ме натера да гледам на животот на еден сосема поинаков начин. Јас прифаќам сè што се случува со почит и благодарност. Дури и најлошото. Тој случај остави свој белег на многу луѓе. Прво, влијаеше на мене. Втор, на моите деца. Честопати имало несогласувања меѓу нас, но сега постојано зборуваме на духовни теми. И помладиот, средношколец, постеше за прв пат оваа година. Мајката на едно од момчињата што ми го украдоа автомобилот ми се јави по Божиќ и рече дека нејзиниот син решил да пости и да се причестува. Тој беше под големо влијание од случајот со нафотата. И што е најважно, нивниот криминал немаше сериозни последици. Горко се покајаа за сè.
Секогаш се сеќавам на зборовите на старецот, зборовите на молитвата.. Таа молитва се провлекуваше во мојот ум, но и во срцето.
„Господи.. пред сите непредвидени случаи, не дозволувај да заборавам дека е сè од Тебе.. Господе, дај ми сила да ги издржам грижите од денот што следува и сите настани што ме очекуваат.. и научи ме да се молам, да верувам, да се надевам, страдам, простувам и сакам. Амин!“.
