Ние тукушто го погребавме татко ми и го испративме во неговиот вечен дом. Скршени сме од болка..
Не можам да се помирам со фактот дека на човек кој на мравка не згазнал цел живот, кој на сите им излегол во пресрет за се’ во животот, да биде ограбен на мртво во одделот кај што беше сместен во ковид центарот на клиника, каде освен вработени со скафандери и каде што само персоналот смее да се движи, буквално од џеб украдени новчаник со парични средства и платежни картички сосе лични документи негови и на мојата мајка за кои беше тој ополномоштен.
Се прашувам колку треба да бидеш болен во умот за да посегнеш да крадеш од човек кој веќе не е меѓу живите, се прашувам исто така како тој истиот болен ум спие ноќе..
Господине Венко Филипче, дали вие знаете и имате сознанија какви луѓе вие вработувате да се грижат за здравјето на пациентите, дали знаете колку боли да отидете да си ги подигнете работите од покојниот и да ви дадат само мобилен телефон и ви кажат дека други вредни работи немало?!?! Кои се тие да кажат што е вредно а што не е вредно од она што последно останало од татко ми, дали знаете колку се тие бесценети за нас?!? Како имаат смелост и која е таа дрскост да му се каже на членот од семејството на покојникот да оди да се расправа со војската надвор пред ковид центарот за пропуст и грешка за кој се тие виновни???
Торбите беа тука ама сега ги снема.. Мојот татко новчаникот си го чуваше во џеб, и него го снемало.. Дали е тоа одговор што треба да го добиеме, дали наместо да се соочиме со болката и загубата ние сме преориентирани кон тоа да даваме изјави и пријавуваме во полиција???!?
Најмногу ми е криво што јас лично сум се залагала и сум постирала по разни страни за било каква помош и донации за персоналот во ковид центрите и истиот тој персонал буквално го ограбил татко ми, кој што цел живот чесно и совесно живеел и на истиот начин и нас не учел…
Немам зборови со кои што можам да го изразам својот бес и лутина…
Ова нема да го оставиме така, ќе го тераме ова до крај, не за друго, не за парите украдени, новчаникот дури и документите (ќе извадиме нови), туку само од причина што ниту еден човек не заслужува да му се случи вакво нешто, особено на некој кој во животот не посегнал по туѓо и нешто што не е негово..
Секоја чест на исклучоци и од мајка родени здравствени работници, меѓутоа ова остава црна дамка на сите здравствени работници и генерално на Министерството за здравство.
Бараме работава да се истера до крај и да се дознае кој е виновен, сето тоа во чест на татко ми и како не би му се случило на некој друг..
Фејсбук-статус на Оливера Стојановска
* Објавите во рубриката „Мислења“ се без новинарска интервенција и се независни од уредувачката политика на „Мастило.мк“
